Η «ελευθερία του συμβάλλεσθαι» στο εργατικό δίκαιο δεν μπορεί να είναι απόλυτη, διότι υπάρχει μια εγγενής ανισότητα ισχύος, αναφέρει η Παγκύπρια Συντεχνία Ισότητα, αναφορικά με τη νομική γνωμάτευση του Αχιλλέα Αιμιλιανίδη για τη δυνατότητα νομοθετικής επιβολής της ΑΤΑ στον ιδιωτικό τομέα.
Σε ανακοίνωσή της, η συντεχνία σημειώνει ότι η γνωμάτευση φαίνεται να υποστηρίζει ότι τυχόν νομοθετική ρύθμιση που θα καθιστούσε υποχρεωτική την εφαρμογή της ΑΤΑ σε όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα θα ήταν αντισυνταγματική, γιατί προσκρούει στο Άρθρο 26 του Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει την ελευθερία του συμβάλλεσθαι. Η γνωμάτευση βασίζει την επιχειρηματολογία της σε νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η οποία έκρινε αντισυνταγματικές παρεμβάσεις σε υφιστάμενες συμβατικές σχέσεις και απορρίπτει το επιχείρημα ότι όλοι οι εργοδότες διαθέτουν «ιδιάζουσα οικονομική ισχύ» που θα δικαιολογούσε την κρατική παρέμβαση.
Σύμφωνα με τη συντεχνία, αν ακολουθούσε κανείς με συνέπεια τη λογική της γνωμάτευσης, τότε ουσιαστικά θα αναιρούσε τη θεμελιώδη και συνταγματικά κατοχυρωμένη δυνατότητα του κράτους να παρεμβαίνει νομοθετικά για να προστατεύει τον εργαζόμενο, ο οποίος αναγνωρίζεται ως το δομικά ασθενέστερο μέρος στη σχέση εργασίας.
“Η συλλογιστική ότι κάθε νομοθετική παρέμβαση στο περιεχόμενο της σύμβασης εργασίας «στρεβλώνει» τη βούληση των μερών και παραβιάζει το Άρθρο 26 του Συντάγματος, θα καθιστούσε αντισυνταγματικό σχεδόν ολόκληρο το πλαίσιο της σύγχρονης κυπριακής εργατικής νομοθεσίας”, αναφέρει η Ισότητα.
Αναλυτικότερα, πέρα από το Διάταγμα για τον Κατώτατο Μισθό, η συντεχνία παραθέτει σειρά παραδειγμάτων από την κυπριακή πραγματικότητα, όπου ο νόμος παρεμβαίνει ευθέως στο περιεχόμενο της σύμβασης εργασίας για λόγους προστασίας, όπως ο νόμος για τον τερματισμό της απασχόλησης, για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, για τις ετήσιες άδειες, για την προστασία της μητρότητας, για την ασφάλεια και υγεία στην εργασία.
“Όλες αυτές οι νομοθετικές παρεμβάσεις θεμελιώνονται ακριβώς στην παραδοχή που η γνωμάτευση παραβλέπει: ότι η «ελευθερία του συμβάλλεσθαι» στο εργατικό δίκαιο δεν μπορεί να είναι απόλυτη, διότι υπάρχει μια εγγενής ανισότητα ισχύος. Το κράτος, εκπληρώνοντας τη συνταγματική του υποχρέωση να προλαμβάνει την εκμετάλλευση, θέτει ένα ελάχιστο προστατευτικό πλαίσιο για να διασφαλίσει την αξιοπρέπεια και την ευημερία του εργαζομένου”, καταλήγει η Ισότητα.
