Πώς γίνεται ένα φίδι να καταβροχθίζει ένα από τα πιο δηλητηριώδη αμφίβια του πλανήτη και να βγαίνει ζωντανό; Από τα τροπικά δάση του Αμαζονίου μέχρι τα λιβάδια της Βόρειας Αμερικής, η φύση είναι γεμάτη ζώα που έχουν εξελίξει εντυπωσιακούς μηχανισμούς αυτοπροστασίας απέναντι σε δηλητήρια.
Οι επιστήμονες όχι μόνο προσπαθούν να κατανοήσουν αυτές τις άμυνες, αλλά και να αξιοποιήσουν τη γνώση τους για νέες θεραπείες δηλητηρίασης στους ανθρώπους.
Η δοκιμασία των δέκα φιδιών
Στον Αμαζόνιο, δέκα βασιλικά φίδια (Erythrolamprus reginae) βρέθηκαν μπροστά σε ένα δίλημμα επιβίωσης. Μετά από ημέρες χωρίς τροφή, τους προσφέρθηκαν ως γεύμα τρεις ριγωτοί βάτραχοι Ameerega trivittata – ένα από τα πιο τοξικά είδη. Το δέρμα τους είναι ένα «κοκτέιλ θανάτου» με τοξίνες και άλλες ισχυρές αλκαλοειδείς ουσίες.
Έξι φίδια αρνήθηκαν να ακουμπήσουν τους βατράχους. Τα υπόλοιπα τέσσερα τόλμησαν. Πριν όμως καταπιούν το θήραμα, το έσυραν στο έδαφος – συμπεριφορά που παραπέμπει στα πουλιά που τρίβουν δηλητηριώδη θηράματα για να απομακρύνουν τοξίνες.
Τρία από τα τέσσερα επιβίωσαν. Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι το μυστικό βρίσκεται στο ήπαρ του φιδιού, το οποίο φαίνεται να εξουδετερώνει μεγάλο μέρος των δηλητηρίων.
Ο αμείλικτος χημικός πόλεμος της φύσης
Πολλά ζώα παράγουν τα δικά τους δηλητήρια. Για παράδειγμα, οι φρύνοι εκκρίνουν καρδιακές γλυκοσίδες, ουσίες που μπλοκάρουν τις αντλίες νατρίου-καλίου των κυττάρων, με αποτέλεσμα καρδιακή ανεπάρκεια.
Άλλα πλάσματα βασίζονται σε τοξικογόνα βακτήρια: το κρέας του φουγκού (pufferfish) είναι γεμάτο τετροδοτοξίνη λόγω μικροβίων στο σώμα του.
Και πολλά ακόμη «δανείζονται» τις τοξίνες μέσω της τροφής: από τα διάσημα δηλητηριώδη βατραχάκια των τροπικών έως τα έντομα που τρώνε φυτά με ισχυρές χημικές άμυνες.
Πώς δεν πεθαίνουν από το ίδιο τους το δηλητήριο
Το εντυπωσιακότερο μέρος της εξέλιξης; Τα είδη που παράγουν ή καταναλώνουν τοξίνες έχουν τροποποιήσει τους ίδιους τους μοριακούς τους στόχους έτσι ώστε τα δηλητήρια να μην «κουμπώνουν» πάνω τους.
Παράδειγμα:
Τα έντομα που τρέφονται με γλυκοσίδες του γάλακτος έχουν εξελίξει αντλίες νατρίου-καλίου που δεν αναγνωρίζουν τις τοξίνες. Όμως αυτό έχει κόστος: οι «ανθεκτικές» αντλίες λειτουργούν χειρότερα, ειδικά στον εγκέφαλο. Γι’ αυτό και κάποια είδη, όπως το μεγάλο σκαθάρι, διατηρούν μια πιο ευαίσθητη – αλλά πιο λειτουργική – μορφή αντλίας στον νευρικό ιστό, ενώ προστατεύουν τον εγκέφαλο με άλλους τρόπους, όπως πρωτεΐνες-μεταφορείς (ABCB transporters) που απομακρύνουν τις τοξίνες από τα κύτταρα.
Όταν το σώμα γίνεται «σφουγγάρι» για τοξίνες
Σε ορισμένα είδη, το αίμα ή το ήπαρ λειτουργεί σαν πραγματικό «δίχτυ ασφαλείας»:
Τα φίδια φαίνεται να διαθέτουν ηπατικά ένζυμα που μετατρέπουν τις τοξίνες των βατράχων σε αδρανείς μορφές. Ορισμένοι βάτραχοι έχουν πρωτεΐνες-«σφουγγάρια» που δεσμεύουν δηλητήρια όπως η σαξιτοξίνη.
Οι σκίουροι της Καλιφόρνιας έχουν αίμα που μπλοκάρει συστατικά του δηλητηρίου των κροταλιών. Μάλιστα, οι τοπικοί πληθυσμοί σκίουρων ταιριάζουν την «αντιτοξική» τους σύνθεση με τα δηλητήρια των φιδιών της περιοχής τους.
Αυτός ο αγώνας δρόμου δεν τελειώνει ποτέ: φίδια και σκίουροι εξελίσσονται συνεχώς για να ξεπεράσουν ο ένας τις άμυνες του άλλου.
Η πρώτη γραμμή άμυνας: η αποφυγή
Ακόμη κι αν έχουν υψηλή αντοχή, πολλά ζώα προτιμούν να αποφύγουν το δηλητήριο:
- Οι χελώνες τρώνε μόνο το λιγότερο τοξικό μέρος των σαλαμάνδρων.
- Τα φίδια τρίβουν τα ενδιάμεσα δηλητηριώδη θηράματα πριν τα καταπιούν.
Το μήνυμα της εξέλιξης είναι ξεκάθαρο: ακόμη και οι ανθεκτικοί, προσπαθούν πρώτα να μην εκτεθούν.
Όταν οι τοξίνες γίνονται όπλο
Πολλά ζώα δεν αρκούνται στο να επιβιώσουν από τις τοξίνες· τις αξιοποιούν ως αμυντικό σύστημα:
- Το σκαθάρι dogbane απελευθερώνει σταγόνες καρδιακών γλυκοσιδίων από το καβούκι του όταν απειλείται.
- Οι πολύχρωμοι βάτραχοι χρησιμοποιούν τις αλκαλοειδείς τοξίνες της διατροφής τους για να δηλητηριάζουν θηρευτές.
Με την πάροδο του χρόνου, ολόκληρες αλυσίδες ειδών δημιουργούνται γύρω από ένα συγκεκριμένο δηλητήριο.
Το μάθημα της εξέλιξης
Η φύση είναι ένα ατέλειωτο εργαστήριο χημικού πολέμου. Καθώς τα είδη δηλητηριάζουν και δηλητηριάζονται, αμύνονται, προσαρμόζονται ή «επιστρέφουν το χτύπημα» με τις ίδιες ουσίες, δημιουργούν περίπλοκες ισορροπίες που καθορίζουν ολόκληρα οικοσυστήματα.
Και για την επιστήμη, κάθε τέτοια εξελικτική ιστορία ανοίγει και μια νέα πόρτα: από φάρμακα που θα εξουδετερώνουν δηλητήρια μέχρι βαθύτερη κατανόηση των αόρατων δυνάμεων που διαμορφώνουν τη ζωή στη Γη.
naftemporiki.gr
The post Γιατί κάποια ζώα μπορούν να τρώνε δηλητήριο και να… ξεγελούν τον θάνατο appeared first on SciNews.eu.
