Τα τελευταία χρόνια, καθώς παρακολουθούμε την ταχύτητα με την οποία αλλάζει το επιχειρηματικό περιβάλλον, συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο πόσο κεντρικός έχει γίνει ο ρόλος της βιωσιμότητας. Όροι όπως Βιώσιμη Ανάπτυξη, Εταιρική Υπευθυνότητα και ESG κριτήρια εμφανίζονται παντού – και όχι τυχαία. Παρόλα αυτά, η πράξη δείχνει πως η ουσιαστική ενσωμάτωσή τους παραμένει μια σύνθετη διαδικασία, γεμάτη προκλήσεις για οργανισμούς και στελέχη.
Οι επιχειρήσεις βρίσκονται αντιμέτωπες με αυστηρότερα κανονιστικά πλαίσια, αυξημένες απαιτήσεις διαφάνειας και μεγαλύτερες προσδοκίες από πολίτες, εργαζομένους και κοινωνικούς φορείς. Η πράσινη μετάβαση δεν είναι απλά «καλό να υπάρχει», αποτελεί τη βάση για την ανταγωνιστικότητα και την ανθεκτικότητα του αύριο. Και όσο περισσότερο ασχολούμαστε με το πεδίο αυτό, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται ότι η μετάβαση δεν είναι μόνο τεχνική υπόθεση. Είναι βαθιά ανθρώπινη.
Πολλοί οργανισμοί προσπαθούν με ειλικρινή διάθεση να ενσωματώσουν αρχές βιωσιμότητας, αλλά συχνά συναντούν εμπόδια: πρακτικά, οργανωτικά, αλλά και πολιτισμικά. Η γνώση υπάρχει – αλλά η συνεπής, καθημερινή εφαρμογή της, απαιτεί κάτι περισσότερο από κανονισμούς και εργαλεία. Απαιτεί μια διαφορετική οπτική απέναντι στο περιβάλλον, στον άνθρωπο, στις συνέπειες των επιλογών μας.
Και ακριβώς εδώ αποκτά ιδιαίτερη σημασία η οικολογική ενσυναίσθηση.
Συχνά συζητούμε για την ανάγκη ενίσχυσης της οικολογικής νοημοσύνης – και πράγματι, είναι απαραίτητη. Να κατανοούμε τα δεδομένα, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, τις σχέσεις των οικοσυστημάτων. Όμως, η κατανόηση από μόνη της δεν αρκεί για να κινητοποιήσει ουσιαστική αλλαγή.
Η οικολογική ενσυναίσθηση έρχεται να συμπληρώσει αυτό το κενό. Δεν αφορά μόνο το τι ξέρουμε, αλλά το τι νιώθουμε και πώς συνδεόμαστε με το περιβάλλον. Είναι η εσωτερική παρόρμηση που μετατρέπει την πληροφορία σε δράση, την ανησυχία σε ευθύνη, και τη γνώση σε συνειδητή επιλογή.
Είναι εκείνη η λεπτή, αλλά τόσο καθοριστική ικανότητα που μας κάνει να θέλουμε να προστατεύουμε αυτό που κατανοούμε.
Όταν σε έναν οργανισμό καλλιεργείται οικολογική ενσυναίσθηση αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις, αναπτύσσεται μια κουλτούρα που βλέπει τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές διαστάσεις όχι ως «κόστη», αλλά ως αναπόσπαστο μέρος της αποστολής. Αυτό ενισχύει τη διάθεση για καινοτομία – όχι για χάρη της καινοτομίας, αλλά για χάρη του θετικού αντίκτυπου.
Όταν οι άνθρωποι πραγματικά «νιώθουν» τη σημασία της βιωσιμότητας, τότε η δημιουργικότητα ενεργοποιείται με τρόπους που καμία στρατηγική δεν μπορεί να επιβάλει από μόνη της.
Στο σημερινό περιβάλλον, όπου η κλιματική κρίση και οι κοινωνικές προκλήσεις πιέζουν ολοένα και περισσότερο, η οικολογική ενσυναίσθηση δεν αποτελεί μια αφηρημένη έννοια. Είναι δεξιότητα ηγεσίας — ίσως μία από τις πιο κρίσιμες για τους οργανισμούς του 21ου αιώνα.
Ηγεσία με οικολογική ενσυναίσθηση σημαίνει: όραμα που συνδέει την οικονομική επιτυχία με την κοινωνική ευθύνη, ικανότητα να βλέπεις πέρα από τους αριθμούς και να αναγνωρίζεις τις επιπτώσεις και διάθεση για καινοτομία που δεν εξυπηρετεί μόνο την αγορά, αλλά και το σύνολο.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι επιχειρήσεις αποκτούν τη δύναμη να μην ακολουθούν απλώς τις εξελίξεις, αλλά να τις διαμορφώνουν και κυρίως να δημιουργούν ένα μέλλον όπου η οικονομική πρόοδος συμβαδίζει με έναν πλανήτη ισορροπημένο, και μια κοινωνία δίκαιη.
Ιωάννα Παναγιώτου
Chief Operating and Sustainability Officer (COO – CSO)
Πανεπιστήμιο Λεμεσού
The post Οικολογική Ενσυναίσθηση και Καινοτόμες Προσεγγίσεις για την Πράσινη Επιχειρηματικότητα appeared first on SciNews.eu.
