Υπάρχουν πολλές επιστημονικές προσεγγίσεις σε θεωρητικό επίπεδο για το πώς θα μπορούσαμε να αντλήσουμε την τεράστια ενέργεια μίας μαύρης τρύπας για δικό μας όφελος. Όπως όμως και με την πυρηνική ενέργεια, γεννάται το ερώτημα αν μπορεί να οπλοποιηθεί. Αν μπορεί δηλαδή μία μαύρη τρύπα να μετατραπεί σε μία χωρίς προηγούμενο βόμβα.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Το 1971 o Roger Penrose πρότεινε πως μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την ενέργεια μίας περιστρεφόμενης μαύρης τρύπας, όπου το περιστρεφόμενο σώμα της διαταράσσει το γύρω χώρο, έτσι ώστε αν ένα αντικείμενο βρίσκεται αρκετά κοντά, μπορεί να παρασυρθεί στην τροχιά της περιστροφής και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και σε ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός. Ο Penrose πρότεινε πως μπορούμε να πετάξουμε στο χώρο της εργόσφαιρας και έπειτα να απελευθερώσουμε ένα μικρό ποσό μάζας ή ακτινοβολίας προς τη μαύρη τρύπα. Αυτό θα μας οδηγήσει μακριά από τη μαύρη τρύπα με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτήν που την πλησιάσαμε. Η επιπλέον ενέργεια που θα πάρουμε, εξισορροπείται επιβραδύνοντας την περιστροφή της μαύρης τρύπας. Θεωρητικά, αυτή η διαδικασία μπορεί να εξάγει έως και το 20% της ενέργειας μάζας της μαύρης τρύπας. Ένα πραγματικά τεράστιο ποσοστό αν σκεφτούμε πως η σύντηξη υδρογόνου σε ήλιο παράγει μόλις το 1% της ενέργειας της μάζας του.
Μία νέα έρευνα μελετά ένα υποθετικό σενάριο όπου αντί για εξαγωγή ενέργειας από την περιστροφή μίας μαύρης τρύπας, η εξαγωγή γίνεται μέσω διάσπασης σωματιδίων. Χρησιμοποιώντας κάποια ηλεκτρομαγνητικά ή φυσικά κάτοπτρα περιορισμού, τα σωματίδια μπορούν να αντανακλώνται προς και από τη μαύρη τρύπα, κερδίζοντας ενέργεια από τη μαύρη τρύπα μέχρι η διάσπαση να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ενέργεια.
Ωστόσο οι επιστήμονες διαπίστωσαν πως αυτή η τακτική μπορεί να καταλήξει σε μία ανεξέλεγκτη αύξηση της ενέργειας των σωματιδίων, δημιουργώντας μία βόμβα μαύρης τρύπας.
Μελέτες σαν κι αυτές, παρόλο που είναι ξεκάθαρα θεωρητικές και μη εφαρμόσιμες, μπορούν να μας αποκαλύψουν πολλά για τη φύση του χωροχρόνου.
Πηγή: unboxholics.com
